И цяче, и гніе, и крывая,
У сяредзинѣ гной, и стаиць на гнаю
И дзиўлюся я сам як трывае.
Не дзивуйся панок як жыву,
Мне нихто не памог будаваць.
Хоць лянивым у свеце слыву,
А магу с’вет кармиць, гадаваць.
Тыж пазнаў, што ў ксіонжках стаиць:
А там розуму шмат ад вякоў,
И ўсе можем па ксіонжках рабиць:
А гдзеж ксіонжка для нас, мужыкоў?
Гдзеж нам розуму тольки набраць,
Знаим тольки загон ды саху,
Знаим тольки як касиць и араць
Ды й жывіом мы ў Божым страху.
Каб умеў кераваць я пяром,
Я бы ксіонжку, зчыркаў, як папар
И аб тым, як мы сеем, аром,
И як косим и жніом Божы дар.
Можеб ты прачытаў той грызмол
И да працы набраў бы ахвоты,
Шанаваўбы мужыцки мазоль,
Ня цураўсяб мужыцкой бядоты,
падаў бы руку мне с’ляпому,
И давеў бы мяне да дароги:
Не блудзиўбы и я сярад лому
И калючак, што раняць мне ноги.
Ой раняць и ноги и сэрцэ
У сэрцы ненавис’ць, злос’ць родзяць,
Дзяржаць у сваей паняверцэ
Да здрады вядуць, ад праўды адводзяць.
Даруй же с’ляпому, што ходзи іон крыва,
Даруй, што ня видзе, хоць плаче.
Абмацкам ходзяць с’ляпые — ня дзива,
Видзючыж ў яму як скаче.
|}
