|
Не цурайся мяне, паничок,
Што далонь пакрываюць мазоли;
Мазоль — працавитых значок,
Не заразиць цябе іон николи.
То мадаль за труды и за муку,
Ня хвароба якая з заразы.
Ня стыдайся падаць ты мне руку,
Бо на гэтай руце няма сказы!
Эй с’мялей адкрывай галаву,
На паклон мой табе да зямли;
Я тваей галавы ня зарву,
И маей вы, паны, ня ўзяли,
Ня ўцякай ад маей ты сярмяги,
Мне ня стыдна у ней ани чуць,
Вот твой храк я ня меўбы адваги —
Чортоў храк — на сябе апрануць.
На кашулю глядзиш крывым вокам,
Што ў хаце мне бабы пашыли,
Прапацела іана маим сокам,
Цэлы тыдзень яе не памыла…
А тваяж? Як той с’нег, як папер.
И пацеў, хто и ткаў и бялиў,
И хто мыў и хто праў, а цяпер
Ты той пот на сябе ўзвалиў.
У кашули той мне былоб стыдна,
Што ня сам на яе гараваў,
Хоць бялейша яна, не завидна —
Ня вазьму, хоцьбы ты дараваў.
А кинь вокам на хату маю:
|
