Чытае іон гэтак, а мне дык здаецса:
Он з нашаго брата и з праўды смяецса,
Во ў законе ўсе роўны и пан и мужык,
А штож то уратник за вельки индык?
Як іон каго трэсне, так гэта ничога,
Ягож ня даткни, так як Юрья Святога!
То так думаў я ажно вышла ня тоя;
Уратник на службе, то дзела другоя:
Тагды сцяражы ты яго як той скулы,
Бо іон то ня іон, а то іосць артыкулы,
Раздзелы, стаци и ўсе зводы закона!
Мужык же наш брат, той ўсюды варона.
Здалосяж мнѣ так, што ци дурню, ци шельме,
Ци хитры іон будзе, богаты хоць вельме,
Мундзир хоць надзенець, жупан хоцьбы новы,
А дурням же будзе дурны безгаловы;
А шельму же нюхам пачуе сабака
И ўсюды для шельмы чесць будзе еднака,
И прыказкаж каже, што Бог ня цяля,
Су сей грамады познаець круцеля!
Законыж — а думачки нашаго брата,
Як ноч, а то дзень; гэта будни, то с’вята.
Вот гэтых законоў пазнаць я ня мог
За гэтож цяпер я й папаўся ў астрог:
Цяпер ужо тут дык мне вочы праціорли,
Пазнаў я… й бацькову хату запіорли…
Отож завуць и мяне на той суд,
Учыць шанаваць и начальства и кнут,
Й слуп, што гниець стоячы ля дарог,
Бо начал, кнут и слуп то даў Бог!
|}
