Старонка:Пес’ни (1904).pdf/34

За тоя, што немцам ўсіо прадали
И надта на шмат, што далгоў завяли —
У банках ўсе аж па вушы сядзяць,
Кидаюць двары, на Парыжу глядзяць;
Усе пушы з’мяли ў жидоўски кяшень.
И жывуць так без заўтра, абы з дня ды на дзень
Нихто ня згадаў, чаго кличуць ў двор,
Нихто ня паняў, што то сотник прыпіор!
Прыходзили ў двор, — той начальник іос’ць тут
Выходзе да нас, апрануўшы сурдут,
Пытаетса так: А за што вы, ребяты,
„Уратника здули, ледзь трапиў да хаты?“
„За тоя, мы кажем, што надта іон ласы,
„Што любе яешню, курей и кялбасы,
„Унадзиўся надто іон лазиць па хатах,
„Ды нюхаць, каторый муж служэ ў салдатах;
„Свиніой гаспадаре у нашым гародзе,
„Праз дз’веры ўлазе, праз вокны выходзе,
„Ды надто цикавы, каторы што мае,
„Ня то што ў свирны, ў кяшень заглядае;
„На поле слупки, и да их яму наўда,
„Тагож ня утрапи, гдзе крыўда, гдзе праўда;
„Іон гад, каб писаць, а рабиць ниц ня робе,
„А нам дык іон так, як той кашель ў хваробе“.
Мыж гэтак лапочем, а іон усе пишэ,
Пытаецса тольки, а сам як ня слыше;
А потым читае: „Такіе то людзи
„Уратника били, цягали за грудзи;
„Прызналися сами и як и чым били,
„И знали сами, што закон праступили,
„Супроци начальства законной ўлас’ци
„И змовились віоской уратника ўклас’ци!
„Зачынщык же я, — або я той калок
„Спалиў, а других я ў бунт увалок.
„Дык мяне ў васторг той же час запярци
„И судзиць найсражей па вяликой стаци“!