|
Раз ў дзень задушны, як раз а паўночы,
Иду я да дому… а ціомна и выюга
Не каб залиўшы заўсим ужо вочы,
Але так ў меру падвыпиўшы туга:
Иду и мяркую: ци то цяпер щас’це,
Як паноў ня стала, ци то была доля?
И личу на пальцах: панщизны дванас’це
А гадоў до тридцаць як настала воля…
Там быў эконом, камисар и цивун,
Намес’ник, ляс’ничы, хмистрыня, паны:
И кожны меў права ўзяць за бизун,
И кожны меў права да нашей спины…
А цяпер…? Ой штосьци кепска выходзе,
Цяперь ци ня болей настала паноў,
Не надта свабодна ў гэтай свабодзе.
И давай я личыць паноў новых зноў:
Стараста, соцки, писар, старшына,
Пасрэдник, урадник, асэсар и суд,
Зъезд, миравы, присутства и сход…
Аж паднялася са страху чупрына,
Аж пальцаў ня стала на весь гэты щот.
А пальцамиж трэба кармиць гэты люд!..
Иду… кали шус’ць, як маланкой спалиць,
Стаиць так як раз, што ўміор аканом.
Прыгледжуся: іон, тыки іон и стаиць,
И стрыжаныж вус и стаиць з бизуном…
Схудаўшыся тольки: скура ды косць.
А белы весь чысты, белы як с’нег,
Тольки на сэрцы плямачки іос’ць
|
