Старонка:Пес’ни (1904).pdf/33

А може вялики якись быў начал,
Ци спраўник, ци больше яце ганарал?
Прыблуда! Схавайся, адкуль ты прышоў,
У нас ужо досыць таких прыбышоў,
И кажны гніе, бо як кол тут убіўся
А зрублены пень там згніе, гдзе радзиўся.
Кабыла мая дык ўсих вас паверне
Не то што чапаць, але тольки як перне!“
А людзи рыгочуць, зышоўшыся з хат,
Бо кожны ўтапиць бы уратника рад.
А іон дыки тоя, што я кажу, пише,
Други раз спытае, чаго ня паслыше,
Мянеж еще болей ды смеласць бярэ.
А дзядзька мой близка загоны арэ:
Яж бич яго ўзяўшы, ды ззаду зайшоў,
Уратнику трэйчы як дам меж ушоў,
Аж іон закрычаў: „калавур, тут разбой!“
И зноў записаў, ўзяў паперы з сабой,
Аж сеў на каня, даў аж пыл закурэў,
Народ же за с’меху ўвесь аж памлеў.
Смяіется сабе, а таго няўдагад,
Уратник — начальник, ня то, што наш брат.
За тыдзень же сотник павестки прыпіор,
Каб мы ўсе заўтра зьявилися ў двор:
Тут пан прыляцеў аж на тройцэ з званком,
Распытываць будзе пад строги закон.
Тут некуды дзецса, на заўтра чуць свет,
Мужчын з два дзесятки, дванас’це кабет,
Идзіом да двара, за малым ня д’ве мили,
Идзіом, а чаго? Каб мы знали, хоць с’нили!
Адзин каже, выйшоў то пэўне указ,
Каб скинуць падатки якія из нас;
Други, што зямли дададуць, ци аброк
Даруюць за прошлы, ци гэты хоць рок,
Лгуць бабы, што бискупа вернуць и зноў,
Ци може биць розгами будуць паноў,