Старонка:Пес’ни (1904).pdf/22

(А ўсе ў марцы трэбаж гэта
А разумная была кабета)
З таго гора бацька бедны
Стаў маркотны, як магила.
Было сядзиць таки бледны…
„Штож ты гэта нарабила?!“
Гэтак скаже и заплаче.
(Хто пачуе, хто забаче?)
Потым дай памалу сватаць;
Требаж, ведамо, жаницса,
Каб было каму палатаць
Каб было у што змяницса,
А так усе памарнела:
Куры, гуси, навет с’вини,
И с’виня дзяцей паела,
И карова марне гине…
У восень давай шукаць пары:
Ды ни водная ня хоче,
Адной бѣдны, другой стары,
Трэцья чорт ве, што тароче:
„Аддай, каже, Алиндарку
Кудыкольвек хоць на людзе,
Сядзь на нашу гаспадарку,
Тагды выйду, добра будзе!“
Бацька кидаўсь зо тры тыдни,
Яще горэй зажурыўся
Праныў сяки таки злыдни,
Разлайдачыўся, распиўся,
И умер так под гародом,
Устрамиўшы ў плот галоўку!
Шапку найшли аж за бродам
И у шапце залатоўку.
А на заўтра привеў соцки,
Асесара, паноў трое.
Труп той зрэзали на кліоцки —
(А и ў марцыж было й тое!)