Старонка:Пес’ни (1904).pdf/23

Мяне ціотка у вапеку
Узяўшы, трошки падрасцила
Ды якомусь чалавеку
Як за сына адпус’цила.
Не за доўга зміорла ціотка:
Я стаў круглая сиротка,
Чы гдзе днюю, чы начую
А ўсе бяду сваю чую
Пастухи з’бяруцса ў гаю
Пяюць песни ля бярозы,
А мне чагось, сам ня знаю
Смутна, цяжка, цякуць с’лезы.
Рос я гэтак за вочыма,
Ужо трейчы спавядаўся,
Кали зимой да войчыма
Да уратник заблудаўся.
Я сяджу сабе на печы,
Пляту лапци ўю аборы,
Іон паказуе праз плечы:
„Што то? сын твой, каже, хворы?“
„То ня сын“ Айчым мой каже:
Узяў сиротку; дзякуй Богу
Добре ўдаўся: позна ляже,
Рана ўстане и адлогу
Не запусце… спагадливы;
Маю сына, хоць ня родны,
Ажаню, як буду жывы,
Будзе Богу й людзям годны!“
„А лѣт скольки“ той пытае.
„Двадцать, каже, мусиць мае.“
„А зваць як?“ „Да Калиндарка“!
Як радзиўся, гдзе хрыс’циўся…
Писаў, писаў дый паѣхаў!
Бацька яго угас’цили,
Дали торбочку гарэхаў…
Пос’ле таго так ня далей