Старонка:Пес’ни (1904).pdf/21

Бяжыць матка да кумошки
Ды пытае: як празваня
Дали сыну? Лену трошки
Тут принесла при здареню,
Трошки сала; круп за жменю…
А кумаж была праворна:
Хоць што збрэше — не запнецса;
Круци сабе ў сенях жорна
Требаж салгаць, кудыж дзецса?
„Имя, каже, твайму сыну
Ксіондз хацеў даць па кантычце,
Думаў іон може с гадзину;
Узяў ксіонжку, як стаў рыцса,
Дык даў потым с калиндарка“?
Матка прандзэй з хаты ў сени,
Як бы цивун гнаў на карку,
Усіо шепче то имене:
„Алиндарку, Алиндарку!“
Прыляцеўшы так да дому,
За калыску узялася
И зрадзела, як святому,
Што аж слязми залалася,
И калыше и агалосе:
Надто имя спадабала,
Надто доброе сдалося,
Што такога и ня знала!
Вот и кликаць мяне стали
Скалиндаркой, Алиндаркой…
Ну, як знали, так и звали
Але вот што з гаспадаркой:
Наперш конь здох тагож: лета,
И цялушка, як лань, пала…
Маткаж — ведама кабета,
Затужила и запала,
Гадкоў со тры пацянула,
У Марцы и рученьки згарнула,