— Большую частку часу я шляўся то па лесе, то па полі — дамоў прыходзіў толькі, каб пад‘есьці; здаралася так, што я цэлыя ночы праводзіў у бязмэтным шляньні, дзе папала. Прыду, бывала, раніцою дамоў: бацька з меншым маім братам капаюцца ў гнаі, працуюць, а я стаю збоку, разгаварваю з імі, спрачаюся, часам, грымлю іх за някультурнасьць, ня то — аб Гані мару.
— Шкада мне цябе, пане Адаме, — кажа нешта адзін раз мне бацька, — прапаў ты ні за што…
— Чаго прапаў? — пытаюся я ў бацькі.
— А таго ты прапаў, што не ўлажыў я ў цябе свайго духу; адарваўся ты ад неба і зямлі не дастаў.
— Прычым тут ваш дух, — абразіўся я, — ваш дух някультурны, дзікі!
— А твой культурны?.. Ну скажы-ж, ад чаго вясною гром грыміць?
— Электрычнасьць, хмары, цяплыня… вам гэта трудна зразумець! — адказваю я.
— Дурань… Лікстрычнасьць выдумаў!.. Гром увесну грыміць, каб лес распушчаўся, каб пашло ўсё жыць на зямлі… вось для чаго.
— Эт, глупства, — кажу я.
— Ня глупства; а жыцьцё само разумней за ўсе вашыя культуры. Ты мне на дзеле давядзі, тагды я табе паверу, а то — што ты мне гаворыш?! Сам нічога ня ўмееш рабіць,
