— Выбачайце, вы мяне не зразумелі. Я таксама, як і вы, сын селяніна…
— Бедная Ганя! — крыху памаўчаўшы, цягнуў далей Адам Арцёмавіч. — Не, не яна, а я бедны, вось як!
— Кіньце, вы — сапраўдны Ільля Мурамец, чаго тут нішчыцца?
— З надворнага боку, дык я мо‘ й Ільля Мурамец, але з нутранога — гніль (ох, пакомсамольску занадта!) не, ня гніль, бо я часта бываю і з нутранога боку праўдзівым Ільлёй Мурамцам!
— А што-ж вы цяпер неспакойны?
— Цяпер я хворы духам; са мною гэтак часта бывае; сум і расчараваньне ў жыцьці не даюць спакою. Хварэць я ўжо даўно пачаў. Бактэрыя мае хваробы зашылася ка мне ў душу яшчэ з таго часу, калі я падымаў руку на самога N. Вы ня сьмейцеся: маніць вам я ня лічу патрэбным, калі ўжо на тое пашло. Я думаю, што вы не скарыстаецеся маёю шчырасьцю, каб зрабіць потым мне што-небудзь няпрыемнае, а апрача таго мне ўсё роўна — ці цяпер сканаць, ці яшчэ гадоў дваццаць прамаяцца, бо для разумнага існаваньня я ўжо даўно сканаў.
Я пастараўся яго заспакоіць. Адам Арцёмавіч крыху перадыхнуў, падумаў, узварухнуўся, бы скідаючы з сябе цажар які, і больш-менш роўным голасам пацягнуў далей:
