былі? Дазвольце даведацца, што гэта за балён? Напэўна, адмысловая машына.
— Так.
— Вы пацярпелі крушэньне на моры? Вас прыбіла да берагу? Так?
— Мне патрэбна дапамога, — сказаў я. — Мне трэба павыносіць і схаваць некаторыя рэчы, якія я не магу пакінуць ляжаць на беразе!
У гэты час я заўважыў некалькіх маладых людзей, у саламяных капялюшох, з прасьцірадламі на плечах. Яны падыходзілі да мора.
— Вам патрабна дапамога? — запытаў адзін малады чалавек. — Мы ўсе да вашых паслуг!
— Пойдзем у готэль, — запрапанаваў мой першы размоўнік. — Аб вашай маемасьці паклапоцяцца бяз вас.
Я падумаў і сказаў:
— Не, я павінен сам прасачыць за разгрузкай, бо там ляжаць вялікія залатыя штангі.
Яны зьдзіўлена пераглянуліся паміж сабою, потым недаверліва паглядзелі на мяне. Я моўчкі падышоў да балёну, улез у адтуліну і па чарзе падаў адтуль абодвы вагары і паламаныя ланцугі.
Маленькі тлусты чалавечак нагнуўся, узьняў канец аднаго з вагароў і зараз-жа апусьціў яго. Усе, па чарзе, зрабілі тое самае.
— Гэта волава ці золата! — сказаў адзін з іх.
— Не, гэта золата, — сказаў другі.
— Бязумоўна золата, — сьцьвердзіў трэці.
