Старонка:Першыя людзі на месяцы.pdf/110

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

І ўсе яны зьдзіўлена глядзелі на мяне.

— Аднак, паслухайце! Адкуль вы узялі столькі золата? — запытаў мяне маленькі чалавек.

Я быў вельмі стомленым, каб прыдумаць хлусьню, і адкрыта сказаў:

— З месяца.

Новае недаверлівае зьдзіўленьне.

— Панове! — абярнуўся я да іх, каб абарваць нялоўкую маўчанку. — Зараз ня час растлумачвацца. Потым, калі я пад’ем, мы можам з вамі пагутарыць.

— А гэты балён?

— Пакіньце яго покуль тут. Яго ніхто не зьнясе, спадзяюся. Надыйдзе прыліў і яна будзе на вадзе.

І вось да готелю пацягнулася дзіўная процэсія: уперадзе ішоў я і цягнуў за сабою залаты ланцуг. За мною ішло чацьвёра людзей, якія несьлі на плячох аграмадныя кавалкі золата. Па дарозе да нас далучыліся дзьве дзяўчынкі з рыдлёўкамі, а потым худы хлапчук, год дванаццаці. Хлапчук соп і каціў вэлёсыпэд. Ён, аднак, ішоў за намі ня доўга. Я бачыў, як ён сеў на свой вэлёсыпэд і паехаў да берагу ў кірунку да балёну.

Праз гадзіну я ўжо сядзеў за ангельскім сьнеданьнем, еў з апетытам чалавека, які галадаў месяцы два, і стараўся задаволіць цікавасьць маладых людзей. Я сказаў ім усю праўду.

— Я прывёз золата з месяца.

— Як з месяца?

— Проста адтуль. У балёне.