— Піў не за твае грошы!! чуеш? грыміць пьяны.
Пачаў зьбірацца натоўп.
— Паліцыянт, пане паліцыянт! заве пан.
— А вось табе паліцыянт, выкусі! ткнуў пьяны у нос пану дулю…
Той — яго — палкай, аж бумкнула.
Пьяны кінууся з кулакамі…
Уэьнялася тузаніна.
Разам з байцамі забрала паліцыя і Мар’ю і яшчэ пару такіх-жа зявак, як сьведкаў.
Ужо цямнела, калі Мар’я пасьля дапросу звольнілася з вучастку.
Крамы былі зачыняны. Патаўклася, патаўклася Мар’я.
— Што рабіць? Начаваць? Плаціць трэба, грошаў ня хопіць на закупкі. Дый яшчэ зноў што прытрапіцца… Горад жа! Махнула рукай, пайшла да хаты.
— Сабяруся у другі раз. Яшчэ падсабіраю грошы. Усьцяшалася Мар’я ідучы з гораду.
Прайшло некалькі месяцаў. Мар’я даўно ўжо забылася аб сваёй прыгодзе. Аднак усё не магла сабрацца ізноў у горад. Работа ў полі, тое, ды сёе.
— Павестка табе Мар’я, у Суд, — ткнуў нек Мар’е паперку солтыс.
— Павестка? Суд? уздрыганулася тая. Які Суд? за што?
— Там даведаешся. Калі не зьявішся—адказваць будзеш. Кажа солтыс.
— Ды як-жа так ? Я-ж нічога ніколі… Якая справа?
