Гэта старонка не была вычытаная
Пыта́ў мужык лису,
Паба́чыўшы яйе ў лясу.
Ей Богу, я табѣ радзѣю
И праўду матку казаць мѣю.
Перва на перва, кума, прымѣцъ,
Што зъ до́ўгимы рукамы
У смалѣ будзишъ кипѣ́ць.
А што ужо̀ ў йетамъ сьвѣци.
Куды ня кинь —
Дыкь клинъ.
И малъ и старъ цябѣ кляне
И зьниважайе.
Паслухайся мянѣ́
Ни нажывешъ другія шкуры,
На бѣса табѣ тыя куры?
— Кумочыкъ мой!
Ци йетый хлѣбицъ мнѣ сало́дак?
Я ў свайой жысьци Такъ бизщасна,
Што ажны пища мнѣ нисмашна.
Охъ Божа-жъ мой!
Ци хочыцца-жъ то прасьць?
Да штожъ паробишъ—
Ну́жда, дзѣтки дро́бны,
Мусишъ прапасьць:
Ящэ-жъ, кумокъ, и то мнѣ ў прымѣци,
Ци яжъ тыки адна такая ў свѣци!“
Далій, да па далій,
Пагаманиўшы[1] мизъ[2] сабою,
