Гэта старонка не была вычытаная
Нихто тамъ ряду нм знайшо́ў,
Я плюнуў, да—й пашо́ў,
А возъ яще́ й—пасюль вязуць,
На линіи яще - й—цяпернцька[1],
Таго каме́ньня жду́ць.
Во такжа, браццы — й мы:
Во такъ и ў насъ нима сагласься!
Якъ лебидзь зъ ракамъ возъ вязуць,
Такъ нашы, вабчасьцьвеньськія
Дзялы́ иду́ць.
Намъ Земській загадаў
У школу дро́ў[2] прыве́зць.
Мы, чабъ, самы ни знали,
Што ў класи ўсю Пили́паўкў[3]
Малцы́ калѣ́ли,
А у вучыцялки уве́сь мисаѣдъ
Зубы баѣли.
Вякала яна[4], бидняга вякала…
И къ старасци хадзила,
Дамо́ў малцо́ў прагнаць гразила,
Нихто йой ра̀дачки ии даў
И жо̀дннй свайго̀ дзѣ́ла пилнаваў[5]
