Чорная, мяккая ноч атуліла сьвяточным спакоем, лашчыць твар ледзь чутным павевам кволага ветрыку. З мякка-глыбокага неба прыветна плюскаюць зоркі, ласкава ўсьміхаюцца.
Добра так, радасна…
А звон разьлівае наўкола сталёвую гулкую песьню, шырыцца, гойсае сьмела ў маўклівай, уважлівай цемры.
Моцны, пабедны звон…
Каля цэрквы — сьвяточны тлум. Вуліца коньмі застаўлена — не прайсьці. На вазох дзе-ні-дзе плямяцца цёмныя постаці. Чуваць гутарка, часам узмывы маладога задорнага рогату.
А на цьвінтары поўна людзей. Ходзяць гурмамі, поўняць ноч дружным гоманам.
Поп увайшоў у цэркву. Зважна прайшоў паміж густога натоўпу. Прыемна было, што ўсе раступіліся, што ўсе пазіралі з сур‘ёзнай пакорнай увагай.
І яшчэ больш ахапіла здаволеньне. У думках няслося, круцілася:
— Наша пабеда… Наша сьвята…
І зноў падмывала запець, закрычаць, каб выліць з душы шалёную радасьць.
Увайшоў у алтар, напрануў сьвяточныя рызы. На цэркве замятушыліся, забразгалі мэталічнымі пратэсамі, да крэснага ходу пачалі ладзіцца.
