Стараста чамусь падышоў блізка-блізка. Прыгауўся, нахіліў свой твар, працяты нейкай таёмнай радасьцю. І чамусьці маўчаў. Толькі ўсьміхаўся хітрай, здаволенай усьмешкай, дражніў таёмным падміргваньнем.
Папа нецярплівасьць забрала.
— Ну, што? Гавары…
— Бацюшка… Усё добра… Народу — поўная цэрква… ніколі ня было столькі многа… А яны… яны…
Поп зразумеў. Чуў, як нутро растае ў захапленьні шалёным, як нешта хвалюецца ў ім, падступае да горла, так, што цяжка гаварыць, бо сьціскаецца горла хітра-здаволеным сьмехам, такім, як у старасты.
— Ну… ну… што?..
Стараста яшчэ бліжэй прыхіліўся, хітра міргае вокам прыплюшчаным.
— Яны… свой вечар… спынілі… хе-хе… Няма анікогачка… Хоць-бы адзін чалавек…
Поп борзда ўзьняўся і стаў апранацца. Больш ня пытаўся нічога. Не хацеў нават, каб стараста далей гаварыў. Баяўся, каб не разьбіўся, каб ня зьнік гэты настрой, гэтая радасьць, што падмывае запець, закрычаць ва ўсю глотку, заскакаць па пакою.
— Хадзем, Кірыла. Будзем пачынаць усяночную…
Вышлі на вуліцу, пашлі.
