У гэту хвіліну Пётра ўляцеў, як ашпараны.
— Настулька! Татка з Юркам сварыцца. Юрка гвалтуе ўсё: „Дзе Настуля? Што ты, сьмяяцца ўздумаў нада мной?“ А татка яму: „А ты што не глядзеў за жонкай сваёй? Правароніў, кажа, дык сам вінават“… Ох, сьмеху колькі… З хаты татка Юрку пагнаў… А табе, Настулька, ня трэба йсьці зараз у двор, бо біцца будзе татка. Тут заначуй… Ну, пабягу-ж я…
Тады Мікола вышаў і прынёс бярэма саломы.
— Кладзіся, Настулька, ды сьпі, заўтра ўсё добра наладзім.
Настулька схапіла яго за руку.
— Не, Мікола, я баюся адна. Ты ня йдзі. Мы ня будзем спаць, лепш раскажы мне яшчэ што…
— Эх ты, птушка пужлівая!.
3.
Назаўтрага ў хлапцоў зноў пільная нарада: што рабіць далей?
І Настулька сярод іх. Цярпліва чакае вырашэньня долі свае. І яна ўжо спакойная — ня плача больш, не баіцца. Пэўна ў тым, што ўсё кончыцца добра, бо хіба гэткія ўдалыя хлопцы не ратуюць яе?
І ў вочках блакітных ня відаць ужо смутку, блішчаць яны радасьцю, шчасьцем. Часам, як
