Страшна стала Настульцы. Трывала-трывала, а потым села на лаўку і сьлязьмі залілася, захліпала, што дзіцянё. А Мікола да яе дый давай угаварваць:
— Сорамна табе, Настулька. Шаснаццаць год хутка будзе, а як дзіцёнак… Гэта-ж глупства. Ты вось паглядзі на нас, комсамольцаў… Мы не баімся нічога і робім так, як лічым патрэбным. У нас усё, брат, па розуму. Ніякіх забабон… І каб хто мяне ды замуж аддаў проці волі — ого, няхай папрабуе!.. Мы, комсамольцы, павінны рабіць усё так, як наш розум падказвае і іншых павінны кіраваць на правільны шлях…
І пашоў, і пашоў… Настулька нават кінула плакаць. Толькі хліпала нэрвова раз-по-раз.
— А ў вас… хн… дзяўчат няма… хн… у комсамоле…
— Як-то няма? А Тэкля, Марына, Ульляна… ужо заявы падалі.
— Ну?..
— Вядома. Хутка ўсю моладзь зьбярэм…
Яшчэ гаварыў з паўгадзіны, і Настулька зусім заспакоілася. Толькі ўсё бурчэла, вусны надуўшы:
— А вы ў бога ня верыце…
— У бога? Плюнь ты на бога, на чорта ён табе. Каб ізноў з Юркам зьвянчалі?..
— Гэта ня бог вянчае, а поп…
— Ну, усё роўна…
