Тады азваўся Андрэй, самы дужэйшы і самы разумны з хлапцоў:
— Эт, глупства — павянчалася… Поп павянчаў, а мы разьвянчаем. Нават вакол стала паводзім, калі захочаш… назад, у другі бок… Пойдзем!
— А татка… Ён-жа заб‘е…
— Ды куды там — заб‘е… Яшчэ як дазволяць яму.
— Не, хлопцы, баюся я…
Тады Андрэй — як сьлед ужо ўзяўся.
— Хлопцы, даволі тут агітаваць! Гэта можна пасьля. А цяпер — Пётра, цягні лахаманіну якую напрануцца…
— Бяры, хлопцы, пад ручкі!..
Схапілі, пацягнулі. Пётра збоку галасёнкам тонкім, пісклявым:
|
— Нікаму так не ўдалося, |
Настулька ня ўпіналася. Зрабілася раптам сьмешна і радасна. Думала толькі:
— Што-ж гэта будзе? Куды яны валакуць?..
А хлопцы Настульку ў школу даставілі. Увялі ў клясу і пакінулі з Міколай. Сказалі:
— Агітуй тут, давадзі да сьвядомасьці, а мы пойдзем пабачыць, што дзеецца там…
Асталіся ўдвух. Цёмна ў школе, гулка зьвініць пустата, лаўкі вучнёўскія грудзяцца грамозднымі чорнымі плямамі, Ціха, яку лесе.
