ці мужык шэпча на вуха брыдкія, нязвычайныя словы…
І Настульцы цяпер усё-роўна… Замуж, дык замуж — няхай… Бо прапала ўсё, згінула.
Да Настулькі праціснуўся Пётра-браценьнік. Зашаптаў на вуха:
— Настулька! Цябе там чакаюць на вуліцы, просяць выйсьці.
— Хто?
— Там убачыш.
Ажывілася Настулька. З галавы самагон зайцам выскачыў. На бакі азіраецца турботна…
Усё — п‘яныя твары, блішчаць самагонам тупа, здаволена. Мужык да суседа ўжо прыхіліўся, цалуецца.
— Ат! Глядзець на іх яшчэ…
Вылезла з-за стала, дый гайда за дзьверы.
На вуліцы абступілі, абкружылі з усіх бакоў. Мікола перад усімі. Абняў, шэпча на вуха горача, шчыра:
— Настулька, мы прышлі за табой. Хадзем! Уцякай адсюль, няхай яны робяць тут што-хоця…
— Куды? Што ты Мікола?..
— Настулька, кінь ты гэтае глупства. Ці-ж табе хочацца замуж выходзіць? Гэта-ж не даўнейшае, што бацькі гвалтам дзяцей жанілі, цяпер усе вольныя… Ты падумай, як ты жыць будзеш з нялюбым, з псінай старой?
— Дык а як-жа? Я-ж ужо павянчалася…
