— Во як, хлопцы, паслухайце!..
— Ну?
— Як будзе Юрка на вясельле ехаць, падсьцерагчы яго дый паламаць калёсы…
— Дык ён у суседа пазычыць. Глупства. Ну, хто яшчэ што прыдумаў?
Хлопцы ўсё моршчылі лбы, паролі падлогу вачмі сур‘ёзнымі, упартымі. Урэшце Андрэй прымусіў іх кінуць дарэмную працу.
— Во што, хлопцы, я вам скажу: языком трапаць вы ўсе мастакі, а прыдумаць што, добрае — пораху мала… Слухайце.
І ён расказаў. Мусіць дужа ўдалы плян выдумаў, бо ўсе, як пачулі, аж затрасьліся ад радаснага абурэньня, а Пётра-карузьлік на аднэй назе заскакаў:
— Ай-яй-яй… Вось, дык добра!.. Вось, дык гут… Ай-яй… Ах-ха-ха!..
— Толькі чур, хлопцы, ані слова…
І азірнуў усіх Андрэй сур‘ёзным выразьлівым поглядам.
— Ані гуку… Чулі?
2.
Настулька — як кветка, у вясельным убраньні. Тварык — беленькі, з чырваньню сьвежай, вочкі — незабудкі блакітныя, зьзяюць аганькамі прыветнымі, ціхімі.
І чамусьці ў іх сум, у гэтых вочках, а часаў нават сьляза набягае, засьцілае чысты
