Хлопцы ўсе, як адзін:
— Вядома, выручаць трэба… Што-ж гэта за рахуба: гвалтам дзеўку выдаваць, ды яшчэ за брыдоту за гэткую!..
— За падлу старую!
— За недарэку сусьветную!..
— За качарэжку гнілую!..
— За морду спэкуляцкую!..
— Ціху, хлопцы, маўчаць!
Гэта Ключонак Андрэй, самы дужэйшы й самы разумны з усіх комсамольцаў. Зазвычай маўчыць усё, слухае, а калі й скажа, дык заўсёды да ладу.
Паціхлі ўсе, слухаюць.
— Калі гэта так, дык трэба прыняць рэпрэсыўныя меры. Нельга дазволіць, каб ні за што, ні пра што дзеўку маладую губілі. Мы павінны яе ратаваць. Верна?..
— Вядома!.. Правільна!.. Так!..
А нехта азваўся:
— Ня йначай — паламаць яму рэбры патрэбна, каб ня круціўся там, дзе ня просяць…
— Дурань! — выцадзіў скрозь зубы Андрэй.
І далей:
— Трэба абмеркаваць добра плян, каб зрабіць усё гладка, чыста і каб не спазьніцца. Хто мае якія пропозыцыі?..
Маўчалі ўсе, думалі, моршчылі лбы шчыра, станоўка.
Першы Ахрэм схапянуўся.
