Гэта старонка не была вычытаная
∗
∗ ∗ |
Заўсёды клумкі клопатаў,
сьлёзы, бой, грызьня.
Жыцьцё няслося з грохатам,
як пыл ды з-пад каня.
Вадой! і сталі-б сьвежымі
зігзагі вуліц, — шлях.
Жыцьцё такое-б з вежаў мы, —
ўгнаілася-б зямля!
Але сьціскала гора нас, —
тупой сякеры сталь.
І так жыцьцё замораных
душыла йржою хваль.
