Гэта старонка не была вычытаная
∗
∗ ∗ |
Задуменны, нібы вучоны,
па вуліцах бацька блукае.
А ў завулку тракцір разгонны
разгулам яго заклікае.
Не працуе, працы — нічога,
дзе мага яго вочы лезуць.
Раз п‘яны страсануў гардавога,
страсануў, пяючы марсэльезу.
Судзілі. Сядзеў. Вышаў.
А ў сэрцы кіпіць непагода…
Кароткія-ж ніткі зацішша
увосені шостага году.
