|
Сонца, ты любіш купацца па стрэхах,
любіш сесьці на згніўшым крыжы.
Ведай, толькі кажу я ня сьмехам,
лепш ня сунься са мной на нажы,
Глянь само: ну, як мне не злавацца?
абняло крыж, струхнелы, як пень…
Без сьвятла, бачыш, людзі за працай, —
горне іх бяспрытульны цень…
Мае грудзі сьціскаюцца туга,
злосьць скрыгоча цябе разьбіць.
Але я, як і ты, валацуга,
а працоўным буду служыць.
І ты лепш сьвятла шчырай жменяй
кінь глыбей у жыцьцё, ня блудзі…
Скажа «дзякуй» табе сутарэньне, —
разам вільгаць страхне з грудзі…
Ганарыцца ня варта бляскам;
ёсьць-жа шляхта, — пашто адбіраць?
Ты зірні толькі ў нашыя казкі,
прывітаеш плячмі гэту раць…
Дык пакінь ты лізаць фарбу стрэхаў,
кінь туліць да сябе крыжы.
Калі-ж не, дык кажу я ня сьмехам,
лепш ня сунься са мной на нажы!..
|
