Гэта старонка не была вычытаная
Настрой такі ў мяне, я толькі так, любімы,
да сьмерці будзем разам, Людвік, дарагі…
(прытуліліся і галубяцца)
∗
∗ ∗ |
Селянін, прабудзіўшыся, узьняў галаву і баязьлівым голасам нібы просіцца
О, не-не-не!.. яго вы не забілі,
ён сам, ён сам памерці захацеў…
Марына
(спалохаўшыся)
Хто ён? Адкуль?
(чуецца ціхі сьпеў дзяўчат)
Селянін
А глуха бор шумеў…
Марына
Цудоўны чалавек!..
Людовік
Пакіньма, бачыш, звар‘яцеў.
А там ужо, вось чуеш, песьні, хоць праз сьлёзы.
Не! я ня стрываю, мушу іх спыніць.
Марына
Пойдзем! Там ля возера шапочуць вербалозы,
будзем там за месячыкам, зоркамі сачыць:
(пашлі)
Селянін
Русалачкі вадзілі…
Ножкі цалаваў іх…
Надмагільны сьпеў…
