——— 14 ———
ле заўтра — другая рэч. А цяпер... (Ідзе к абразу) пасядзі лепш, саколік, за абразікамі. Седзячы гэтак у Бога за плячыма, меней будзеш мець грэшных думак у галаве, чымся песьцячыся тут (паказывае) за пазухай у маладой дзяўчыны. (Напяваючы, падходзе к сьцяне, хавае фатаграфію за абраз і, як у нічым ня бывала, садзіцца за шыцьцё).
Дый чым-жа твая, дзеванька,
Галоўка занята? і т. д.
Зьява IV-ая. Паўлінка — Сьцяпан — Альжбета.
СЬЦЯПАН (п'янаваты, ўходзе з Альжбетай з сенцаў і прыпявае).
Дзе мы едзем, дзе мы йдзём, —
Карчмы ня мінаем;
Дзе заедзем, дзе зайдзём, —
Там і пагуляем.
АЛЬЖБЕТА (кладучы пакупкі на куфар і, раздзяваючыся, да Сьцяпана). Не сьмяшы ты людзей. Калі падпіў, дык ляж спаць!
СЬЦЯПАН. Маўчы, баба!... Ты, каханенькая-родненькая, нічога не разьбіраеш... Валасы доўгія, а розум кароткі. (Прыпявае).
Ой, там на гарэ
Мужык жонкай арэ,
А другая падбягае:
„Запражы-ж ты мяне“.
(Хоча абняць Альжбету).
АЛЬЖБЕТА (адпіргнуўшы). Ах, ты, гнілая качарыжка! Яшчэ можа табе чаго захочацца?...
СЬЦЯПАН (выкручываючы нагамі).
Дзед боб малаціў,
Баба падсявала...
