|
Ў Ясных Крушнях у даліне
Стаіць бедная хаціна.
Як жабрачка — абарвана,
Як жабрачка — абматана
Дзе карою, дзе гальлішчам,
Дзе аздоблена карчышчам;
Замест шыбінаў — анучы,
Замест даху — лапак кучы;
Пазапланы шчэлі сенам,
Аддае гнільлём са сьценаў.
Во рассыплецца, здаецца,
Як дзядок, уся трасецца;
Нейкім дзівам, нейкім цудам
Не рассыпалася ў груду.
Як, парваныя аборкі,
Разьляцеліся падпоркі
І тырчаць ва ўсе староны,
Як старыя забабоны
Ў галаве сівой бабулі.
Цесна хатку апынулі,
Як нязнаныя істоты,
Нібы злыбеды, — бядоты:
Тут абсмалены калочак,
Там пакрыўлены кіёчак,
Камень круглы і пузаты,
Слупок трухлы, сукаваты,
Воддаль засланка крывая,
Побач цэгліна старая,
Дзьве палоўкі дна ад бочкі,
Рознастайныя дашчочкі.
Гэта ўсё сям‘ёй разьбітай
Вокал хаткі пазабытай
Навалілася, як бура,
Як зьнямелыя хаўтуры.
|
