Ой ня год і не дзесятак,
Не адна, а многа матак
Ў Ясных Крушнях вечным ходам,
Бязупынным карагодам
Сваю долю пракліналі,
Пастушкоў як гадавалі
Для багатага маёнтку,
Для дастатку і „пожондку“
Ў акрываўленай гасподзе,
Ў ганаровым панскім родзе.
Ой ня раз у гэтай хаце
Пралівала сьлёзы маці,
Як злы цівун бяз літосьці
Бізуном ламаў ёй косьці,
Калі сына бараніла,
Калі ў двор цягалі сілай
На пакуту і на зьдзекі,
Каб зрабіць з яго калеку
На пацеху панскім дзеткам,
Пястуном і малалеткам.
Ой ня мала сьцены гэты
Былі жудасьцю адзеты,
Як прыгожую дачушку,
Весялушку і пяюшку —
Ўцеху парабка старога,
Мазалістага, сівога,
Пацягнулі ў панскі хорам
На ганебнасьць і на сорам.
Ой ня раз у гэтай хаце
Гучна сыпалісь пракляцьці
І слаўцы ядроным макам.
Ліха шмат было ды з гакам,
Нат‘ як паншчына сканала,
Нат‘ як воля тут настала
Пры цары, пры „вызваленцу“.
Новых меў тут шмат штукенцаў
Селянін бяз добрай глебы,
Бяз жывёлінаў, бяз хлеба.
Цярпеў голад сын сялянскі,
Ладзіў балі сынок панскі.
З вольнай волячкі ў найміты
Горам мужычок прыбіты
Зноў пайшоў да таго пана
