Старонка:Паэмы (Бядуля, 1927).pdf/35

Ён бачыць прад сабою,
Як дзіўная дзяўчына,
Стромкая, як топаль,
Белая, як сьнег,
Кволая, як кветка,
Прыгожа, як русалка,
З блакітнымі вачыма,
Як бяздоньне неба,
Плача, убіваецца
У вялікім горы,
Трапечыцца, дрыжыць,
Бы яварак пад ветрам.
— Марына… — прашаптаў ён, —
Марына.
Марына ўскочыла на ногі,
Абвярнулась тварам да яго,
У вадну хвіліну
Вочы высахлі,
Сталёвымі, халоднымі зрабілісь
Пранізвала яго
Пагардаю, нянавісьцю,
Што з роду ў род
Жыве ў паноў
Да „чорнай, хамскай косткі“…
Прытомнасьць да яго вярнулась.
— Дык вось якая ты, Марына, —
Прахрыпеў.
— За бацьку — бацька,
А за маю сястру — ты!
Рэвальвэр бліснуў…
Раптам хтосьці ззаду
За руку яго стрымаў.
— Не страляй, мой брат!
Ня трэба!
То была Агата.
Нейкім цудам вырвалась яна
З жаўнерскіх рук.
Уцякла
— А ты, паненка,
Ухадзі скарэй,
Хоць ты мне вораг —
Табе таго ня жычу,
Што я мела.
Ня будзем мы, сяляне,
Так сябе паганіць,