Як вашыя паны.
Ідзі, атродзьдзе воўчае, адгэтуль!
Такая-ж гордасьць,
Такая-ж сталь
Блішчэла у вачох Агаты,
Такая-ж ненавісьць
Да чужой клясы,
Як у панскай дочкі.
XI
Прайшло йшчэ колькі дзён.
Галодная, аборваная, гнеўная
Армія Чырвоная
Імпэтна, як віхор,
Гналася за сытым
Войскам панскім —
За стадам вяпрукоў,
Адкормленых амэрыканскім дзядзькам
Белаю мукой і салам.
На панскім карку
З страху
Лой дрыжэў, бы квашаніна.
За сьпінамі чулі сталёвы штык
Рабочых і сялян.
На Варшаву пуць трымалі.
Бы мора посьле буры,
Стыхія уляглася.
Песьні волі засьпяваў наш край.
Пачаў залізываць нанесеныя раны.
На папялішчах новае жыцьцё
Квітнела…
Раз вечарам у Менску
Па Савецкай вуліцы
Са сходу позна йшоў
Янка Віхрабурны,
Быўшы атаман паўстанцаў.
Цяпер партыец чынны
Ішоў ён задумёны, незаўважыў,
Як за ім усьлед
Цікуе нейкая фігура;
Ідзе кашачым крокам,
Не адстае, як цень.
Падышла.
Рукой зьлягка штурхнула:
