То вынюхаў мой брат Лявон…
О, подлы… здраднік…
З даўных пор Лявон
Аканомам служыць у пана Скрыцкага.
Гадоў мо‘ з дваццаць міскі ліжа
Панскія, як пёс.
Ён рассыцеў і панам сам зрабіўся.
Ён за паноў гатоў цяпер
На шыбельніцу ўзьвесьці
Ня толькі ўсіх сялян —
І бацьку роднага
Боль сумленьня ў ім загас,
Як той вуголь у лужы.
— Здавайцеся усе…
Мо‘ вас памілуюць.
Абкружаны вы тут
Жаўнерствам польскім.
З лесу шпілька не пралезе.
Ты звар‘яцеў, мой брат.
За што спаліў маёнтак?
Пан Скрыцкі — добры пан,
Вер брату роднаму —
Здавайся! —
Так соладка, так смачна гаварыў Лявон
З паўстанчай грамадой у лесе.
Пры гэтым выгляд у Лявона быў,
Як у сьвятога.
Вочы — бы ў ягня:
Пакорлівыя добрыя.
Сам гнуўся у бакі туды-сюды,
Як быццам без касьцей ён быў.
Ўся хітрасьць, хцівасьць вылезла наверх.
Лявон круціўся абаранкам,
Як пад карчом кусьлівая зьмяя.
А Янка — родны брат яго —
То бляднеў, то чырванеў,
Ён чуць стрымаў свой гнеў,
Уеўшысь пальцамі ў наган.
— Ты брат мне кажаш, брат?
О, подлая гадзюка,
Хоць костка родная, —
Сабачым, панскім мясам
Абрасла…
