Старонка:Паэмы (Бядуля, 1927).pdf/19

Хто сюды прышоў з Пазнані і Варшавы
Панаваць.
Белыя былі арлы ў паноў на шапках,
Багнэты і нагайкі — у руках,
Матка боская з ксяндзамі — у хвасьце.
Беларусь ад іх стагнала стогнам.
Беларусь апранута была
Ў пажарышчы бурнос паўстаньняў.
А кіпці белапанскага агіднага арла
Ірвалі яе грудзі,
сэрца трэпетнае
Скублі на жылкі-ніткі.
… Што рабіць? —
Завойкаў люд па вёсках, —
… Што рабіць?
Дзе воі нашыя?
З зоркай на шаломах,
Дзе нашыя чырвоныя саколы
З бурай вольніцы ў грудзёх,
З полымем штандараў
На штыкох?
Дзе воі Леніна?
Дзе?
— Тут! —
Гукнуў Янка Віхрабурны, —
Мы самі — усе па вёсках!
Ідзём у цёмны лес!
Хлопцаў грамада адзін у адзін!
Чырвоны певень загуляе па маёнтках!
Зрываць будзем масты!
Як зьвяроў, трывожыць будзем
Панскіх наймітаў трусьлівых!
Мы вытурым іх з Беларусі!
Наш курганны край задушыць іх жыўцом;
Апынуцца яны, як тыя мышы, ў студні.
Нам не арліхі дохлыя патрэбны,
А творчы і мазольны Серп і Молат!
Мы адваюем край!
Ён вольным быць павінен!
Вінтоўкі ўсе з захову павыймайце!
Ідзём гуляць у жыцьцё і сьмерць!
(На фабрыцы дагэтуль Янка працаваў
У горадзе, і выведаў на сваіх плячох —
Адкуль на сьвеце ліха.
Ён ведаў Маркса,