Нахлынула, нарынула на веча-сход
Старукае, станогае
Няведамае племя.
І раптам —
Анямела, ацьвярдзела,
Мохам абсьцілалася,
Смалою абурштынілася,
Засталася навекі-вечныя стаяць
У пушчу-лес,
У лес з ваўкамі, ягадамі і грыбамі,
З казкамі дзядоў,
З труканьнем бяроставай трубы
Дзівацкіх пастухоў.
А мо‘ ня лес —
Коміны падземных фабрыкаў
Вылезьлі, як дудкі, ўверх з глыбі
Пячэр агнёвых, з падзямельля,
І сьвішчуць,
Сьвішчуць.
То пальцы два
У губу улажыў малойца новы
З новай казкі —
Засьвістаў.
Выскачыў з бярлогі сумны воўк,
Ад голаду сухі, бы корч,
І бразнуў фосфарам вачэй
У хмельны цемень лесу.
Іскравіў голадам, самотнасьцю
Вакол.
Паджаўшы хвост
І апусьціўшы нізка морду,
Воўк сунуў між пнёў —
Апрыкрыла яму „цю-га“ людзкое.
II
Як даўны рыцар лесу,
Які трымаў у страху
Магнатаў і князёў
І бараніў сярмяжны люд, —
Так і цяперашні славутны атаман паўстанцаў —
Янка Віхрабурны —
Хлопец з вёскі,
З буйнаю сям‘ёю дзяцюкоў
Палохаў тых,
