Б‘е спрасонку ваўкалака
І крывавы бачыць макі
А на печы дзед нож точыць.
І чатыры злыя вочы
На тапчан стуль паглядаюць,
Як-бы шротам прабіваюць
Дзяцюка агнём зялёным,
Па вядзьмарску запалёным…
Баба — ведзьма. Дзед, як зьвер.
Цяжка іх спазнаць цяпер.
Вось абое крокам спрытным,
Крокам ціхім, крокам скрытным,
Як-бы скачучы ў забаве,
Падыходзяць да тэй лавы,
Дзе дзяцюк у новай сьвітцы
Ля стала сьпіць пад „бажніцай“.
Дзед бліскучы нож трымае,
А бабуля сярпом граe.
Раз і два нажом у сэрца —
Дзед гасьця прыбіў да сьмерці,
А бабуля, торк сярпом —
Палілася кроў руччом.
А гасьця і стогн адзіны
Не раздаўся у хаціне.
Так дзяцюк у сьне бясьпечным
Перайшоў у сон той вечны,
Дзе ніколі не прачнецца
І на кліч не адзавецца.
Старыкі яго схавалі,
Машну золата забралі,
Доўга мылі кроў густую,
Стол чырвоны, лаву тую.
Як збляднеў паўночны цень,
Яны спаць ляглі пад дзень.
III
Туман нікне на даліне.
Пяе птушка на галіне,
Сонейка па небе грае,
Шлях свой яркі адзначае
Цёплай коскай, шчаснай коскай.
На лагчыне сохнуць роскі.
Вось араты йдзець у поле.
