А дзяўчынанька на волі
Пяе песьні веснавыя.
Пяе песьні залатыя.
У хаціне дзед сядзіць,
Лічыць грошы і маўчыць.
А бабуля есьці варыць,
На патэльні сала скварыць.
Між сабою ані слова.
За дзьвярыма: „Гэй, здарова!“ —
Хтосьці крыкнуў ды ў камору.
„Пахвалёны!“ — хтось гавора.
Бабы, мужыкі і дзеці,
Пруцца ў хату. Недзе дзецца.
Паглядаюць асьцярожна.
„Дзе ваш госьць? — пытае кожны. —
Што-жа ты маўчыш, дзядок?
Дзе схаваўся твой сынок?“
„Хочам ведаць мы навіны,
Што за нашаю лагчынай
Дзеецца на белым сьвеце?
Ці мо‘ сын твой у прымеце
Мае з намі ня мець дзела?
Цяпер дзеці ашалелі.
Хто вяртаецца з чужыны —
З роднай маткі строіць кпіны“.
— Ці то сын наш? — дзед шапоціць.
Ў бабы зуб аб зуб малоціць.
Людзі на гарод пайшлі
І забітага знайшлі…
Пасадзец. 1918 г.
|}
