Эт! на шчасьце папрабую…
Маю-ж сына аднаго —
Папрацую для яго“…
Госьць, злажыўшы грошы ў жмені,
Сунуў кучамі ў кішэні.
Раз, другі зяўнуў на лаве
І прылёг. Камарык жвавы
Загудзеў над самым вухам.
Падарожны, што ёсьць духу,
Захрапеў пад старым „Спасам“.
Старыкі мае тымчасам
Між сабою штось шапталі
Ды на печы штось шукалі.
Потым сьціхлі, прыляглі,
Болей шэптаў не вялі.
II
Туман коціцца ў даліне.
Сьпіць пяюшка на галіне.
А за гаем месяц ўсходзіць,
Серабром па небе водзіць.
Рэчка сьпіць пад касагорам,
Сваё люстра ставіць зорам —
Хай любуюцца пякнотай,
Хай любуюцца ў ахвоту
Ціхім гаем, ціхай вёскай,
Малой траўкай, сьветлай роскай.
Аб нябёснай вышыні
Хай пяюць у цішыні.
Поўнач. Месячыку з неба
Заглянуць усюды трэба.
Коскай у шыбу хаткі меціць,
У каморцы слаба сьвеціць.
А на лаве пад „бажніцай“
Падарожніку штось сьніцца.
Ён мармоча, балабоча
І падняцца з месца хоча.
Нешта цяжка ён ўздыхае,
Вочы раптам адчыняе,
Зноў іх сплюсьне, моцна сьпіць,
Дамавік на ім сядзіць.
Смочка кроў і душыць грудзі.
Госьць крычыць: „Ратуйце, людзі!“
