Працавітага якога,
Хто-б да вашай да магілы
Шкадаваў бацькоўскі сілы?
Мне вас шкода, далі пан!“
Скінуў клунак на тапчан.
Ўсе куты абвёў ён вокам,
Да стала прысеў ён збоку.
Вось бабуленька старая
З печы ціханька зьлязае,
Апаведаць пачынае,
Што і сына яна мае,
Толькі кепскія часіны
Не давалі жыць тут сыну,
Хлеба-солі было мала
І дзіцятка галадала.
Вось і будзе ўжо шмат лет,
Як пайшоў сынок у сьвет.
Захацеў ён шукаць долі
На чужым, далёкім полі.
Мо й ня вернецца ніколі,
Не пабачым яго болей.
Ён, мабыць, аб нас ня дбае,
Весткі на‘т не прысылае.
Вось пацехі мае многа
Ад дзяцей сваіх убогі
Грэюць, няньчаць маткі грудзі,
А як выйдуць дзеткі ў людзі,
Пакідаюць для пакут
Старыкоў і родны кут.
Хусткай вочы трэць бабуля.
Вось прыходзіць і дзядуля.
Стары лыпае вачыма.
Ці знаёмы? немагчыма!
То яму здалось, няйначай,
Мабыць вока кепска бача:
Дзяцюк мае падабенства
Да йго сына, што з маленства
Ў сьвет пайшоў… І чуць стрымаўся
Госьць. Маўчаў… Ён ня прызнаўся.
Цяпер ціха буду спаць,
Бацькі заўтра будуць знаць…
Дзед бабулю сваю кліча.
Госьць тымчасам грошы лічыць:
