„Потым радасьці двайныя
Будуць мець мае старыя.
Ўсім хваліцца пачне тата.
Жарты — сын такі багаты.
А матуля па суседках
Будзе баяць нават дзеткам.
Што сынок такі удалы,
Мае грошы ён ня мала.
І гаворкі-пагалоскі
Жыва пойдуць з вёскі ў вёску.
Склічу ўсіх у кут у свой
Вот жа-ж будзе пір гарой!“
Вось туды бяжыць ня ў меру,
Адчыняе хутка дзьверы.
Кажа: „Пахвалёны, маці!
Мо‘ тут можна начаваці?“
— „Мы людзей не выганяем.
Чым мы можам, тым прымаем!“ —
Адказуе яму з печы
Стара бабка. „Толькі нечым
Накарміці — небагаты
Наш куточак, наша хата.
Вось нядаўна у лясок
Па сукі пайшоў дзядок“.
Як пачуў ён голас маці,
Захацелась абыймаці,
Цалаваць яе бяз конца
І сказаць: „О, матка сонца!
Як я рад, што цябе бачу!
Я ад шчасьця чуць ня плачу“.
Але, не! — я пачакаю
Аж да заўтра і спазнаю,
Як бацькі адны жылі тут,
Гаспадарку як вялі тут.
Не спазнала сына ў ём, —
Яго сэрца — хадыром.
„Дзякуй, маць, за добра слова, —
Я і сыты і здаровы.
А чаму, кажы мне, матка,
Так пустая ваша хатка?
Ці-ж да тога давялося,
Што пад старасьць няма лёсу,
Няма сына маладога,
