21. Тое, што было даўней, асталося і
цяпер, толькі ў новых вопратках
Што было, тое й ёсьць, тое й будзе яшчэ, —
Заўжды кажа прымоўка людзкая.
Бог на груцу вякі, нібы збожжа, таўчэ,
Нібы лушчаны боб раскідае.
Барацьба ўсюль ідзе, няма ладу ані,
Жыцьцё вопраткі часта мяняе.
Нібы хмаркі нябёс, плывуць хвілі і дні,
Пугай Сьмерці іх Дух паганяе.
Быў Ярыла калісь богам неба, зямлі,
Кіраваў цэлым сьветам вякамі.
Нарадзіўся Хрыстос — і мяняцца пайшлі
На Палесьсі паны за панамі:
То Купальле — то Ян, — то Пярун, — то Ільля,
Ражство бога — заместа Калядкі,
Замест зор златакрыж. А сьвяткуе Зямля
Тыя самыя даўныя Сьвяткі.
Аб іх песьні пяюць жабракі-дудары,
Аб іх баечнік сказы складае;
А пісьменны аб іх ад пары да пары
Мужыку нават, кніжкі чытае.
Не паможа ў бядзе, ці кажы — не кажы,
Без бяды абыйсьціся няможна.
Усё мае мяжу, нельга жыць без мяжы,
Гэта знае і ведае кожны.
На тым сьвет і стаіць, бо чаго-ж бы і жыць,
Калі-б людзі ня мелі жаданьня? —
Трэба вечна хацець, трэба вечна тужыць,
Аж пакуль забярэ Сьмерць-кананьне.
22. Стары Дудар схаваў Сьмерць у ражку.
Людзі перасталі паміраць і зрабілася
яшчэ горай
Сьмерць брыдзе і касой косіць старых, малых,
Нібы ведзьма пякельная тая.
Раз вандруе Дудар па сьцяжынах лясных,
У гушчэчы ён Сьмерць сустракае.
