Перайсці да зместу

Старонка:Пан Сурынта (1930).pdf/53

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Аканом. Якраз наадварот! Хачу я тут застацца, у лесе, з вамі! (Усе рагочуць). А пра маю адвагу пытацца шмат ня трэба, атаман напэўна памятае!..

Віцька. Памятаю!

Аканом. Я-ж адзін з грамадой парабкоў спраўляўся! (Усе рагочуць). Застануся ў войску вашым, тады, як сокал той наперад! Ну, тады трымайцеся, паны!..

Віцька. А нябось, пана свайго ўбачыў — на каленкі перад ім!

Аканом. Гэтаму ня быць!

Віцька. А пан, нябось, рыхтуе зноў сваю старожу!..

Аканом. Не да таго цяпер, бо галаву расквасілі, ледзь дыша!..

Віцька. А цікава ведаць, як яго здароўе…

Аканом. Калі вам трэба ведаць, я скокну, разьнюхаю, і сюды назад!.. (Усе рагочуць).

I казак. Жартуеш?

Аканом. Якія жарты!.. Праз два-тры дні адказ прыімчу!..

II казак. Не брашы, ніхто табе ня верыць!

Аканом. Воля ваша! Ну, як-жа будзе, бацька атаман — прымеце ў войска?.. Зрабеце ласку! Я буду бога век маліць за гэта! (Усе рагочуць).

Віцька. З гэтым пачакаю! (Да татарына). Прывядзі сюды паноў палонных! (Татарын пайшоў).

Аканом. Дазвольце, бацька атаман, тут ня быць, калі сюды іх прывядуць! (З агідаю). Я з імі спатыкацца нават не жадаю!..