Віцька. Ну, верны служка, давядзі нам, як пан твой жаніўся!
Аканом. А каб яго вяроўка ажаніла!.. Ад гэтае жаніцьбы ў мяне бакі баляць!.. Ці жартачкі! Узьбіўся на гарбель вось гэтакі бугай!..
Віцька. А хто ўланаў панскіх папярэдзіў?
Аканом. Гэта вы ўжо самі, браткі, вінны!.. Неасьцярожна нехта стрэліў, як увайшлі — завіруха і ўзьнялася!..
Віцька. А ты дазорцу не шапнуў на вуха?
Аканом. Ды каб пярун мяне забіў, што не!.. Я рады быў вам!.. (Усе рагочуць; аканом таксама сьмяецца, гледзячы на іх).
Віцька. А ты чаго рагочаш?
Аканом. Памагаю ў сіле, каб весялей было!..
II казак. Кучум! Дай яму паміж лапатак! (Татарын, выцягнуўшы нож, падыходзіць да аканома).
Віцька. Гэп! (Татарын спыніўся).
Аканом. Пане атаман! Ці я, ці ён павінны адыйсьці ў бок! Баюся я твайго Кучума!
Віцька. Чаго баяцца?..
Аканом. Калі не па-шляхецку выглядае, а быццам чорт які! (Усе рагочуць).
II казак. Кучум, ты чуеш?.. Цябе ён зьневажае!.. (Татарын забурчэў, плюнуў і адышоў у бок. Усе рагочуць).
Аканом. Пане атамане, дазвольце мне з вялікай просьбаю зьвярнуцца!
II казак. Нябось, дахаты адпусьціць?
