Перайсці да зместу

Старонка:Пан Сурынта (1930).pdf/27

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

глыбіню яе вачэй, то мне ўспомнілася мая нябожчыца жонка!..

Крадучыся, падышоў Янук.

Янук (стаў на каленкі). Паночку, будзьце асьцярожны!.. Парабкі, зладзеі, хочуць маёнтак панскі запаліць і да гайдамакаў сягоньня ўначы ўцякаць!..

Сурынта. Мае парабкі?

Янук. Вашыя, паночку, вашы!..

Сурынта. А ты скуль гэта ведаеш?

Янук. Сам на свае вушы чуў! Вось толькі-што на гэтым месцы!..

Сурынта. Хто-ж з іх заводчык?!.

Янук. Ды Віцька парабак!..

Сурынта. А ты добра даведаўся?

Янук. Усё да каліўца!.. Я, паночку, верны ваш слуга, і дзень, і ноч на варце… Усё, што толькі яны брэшуць, я зьбіраюся пану давесьці! Мяне яны за дурня лічаць, а я, богу дзякаваць, далёка не такі!..

Сурынта. Вось што! Бяжы зараз у двор, старожы дай загад! (Пауза). Але не, я сам!.. Дзякую табе за службу верную! Заўтра пачэсную мясьціну ты зоймеш у маіх палацах!..

Янук (цалуючы рукі). Галаву гатоў злажыць за пана!

Сурынта. Скінеш лапці — кунтуш адзенеш! Шляхецтва табе потым дам!

Янук (рукі да неба). Божа мой, якая міласьць, нарэшце, дачакаўся!