Сурынта. Ідзі! (Янук пайшоў управа і зьнік за могілкамі).
Сурынта. Вось дык навіна! Добра, што дазнаўся! Усіх павешу, як сабак!
Сурынта. А ты чаго, як той цень, снуеш за мною?
Агата. Я граблі прыйшла ўзяць!
Сурынта. Чаго-ж плачаш?
Агата. Як-жа мне ня плакаць, калі сэрца маё так баліць, так баліць! З мяне сьмяюцца, панявераць, плююць у твар!.. А што дрэннага зрабіла я вам, за што выгналі на сьмех да парабкоў!
Сурынта. Усё сказала?
Агата. Успомніце-ж, як я не здавалася на ваш загад!.. Я баялася ісьці ў вашыя харомы, вы-ж мяне гвалтам прымусілі, а потым выгналі.
Сурынта. Ідзі да парабкоў!
Агата. Застрэльце мяне лепш, як так зьдзекавацца!
Сурынта. Я сказаў, марш!
Агата. Я ня хочу ад вас нічога, толькі не пасылайце мяне да парабкоў.
Сурынта. Я ведаю, што раблю!.. Паставіў — і працуй!..
Агата. Я — хворая і не магу працаваць!
Сурынта (грозна). Марш! (Агата хацела ўзяць граблі, але Сурынта наступіў на іх нагой. Агата, сурова глянуўшы, пайшла).
