Перайсці да зместу

Старонка:Пан Сурынта (1930).pdf/24

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Агата. Раз пан загадаў — трэба! (Кася хацела ісьці).

Віцька. Чакай, не хадзі!

Агата. Як то чакай, пусьці!

Віцька. Ды я цябе калі пушчу, на дарогу ня трапіш!

Агата. Ого, які страх!

Віцька. Ты мне глядзі! Я жартаваць ня ўмею!

Агата. І чаго ты вызьверыўся?

Віцька. А пашто-ж ты яе выпраўляеш!.. Хочаш, каб хутчэй тваё месца заняла!.. Здаецца-ж ня так даўно сама была панскай палюбоўніцай, а цяпер, калі красу страціла, граблі ў рукі даў…

Агата. Маўчы ты, ліхадзей!

Бутрым. Хоць-бы дзе камень знайсьці, ды па мызе заехаць!..

Пракоп. Утапіць, ведзьму!

Аксіньня. Камень на шыю, ды ў вір галавою!

Ганна. Гэткую і вада не прыме!..

Агата. Цьфу на вас!

Бутрым. А ты ня плюйся, а то-як плюну!..

Віцька. І прыйшло-ж у галаву падсылаць дзяўчыну да гэтага павука!..

Параска. Справа вядомая!.. Уловіць у свае лапы, высмакча кроў, а пасьля граблі ў рукі ды на сенажаць!..

Ганна. Ня першая ўжо!

Бутрым. І як-жа цяпер быць?

Віцька. А што?

Бутрым. Казаў-жа прыйсьці ў двор!..