любіў!.. Раз увечары вось тут на сенажаці ён з ёю праз дарогу ішоў, аж аднекуль выскачыў казак, стрэліў і замест пана, забіў ягоную жонку, а пасьля выхапіў з рук у нянькі дзіцянё… (Кася ўскрыкнула).
Усе. Што з табой?
Кася. Нічога!.. Страшна!.. Казак выхапіў дзіця?..
Пракоп. Дык вось, выхапіў дзіця і зьнік… Паплакаў пан наш, пахаваў яе тут, і ўсё… 18 ужо год прайшло з таго часу…
Ганна. А чаму-ж яе пахавалі якраз тут: на сялянскім могільніку?..
Усе. Але — чаму?..
Пракоп. Яна прасіла, каб на гэтым месцы яе пахаваць… (Усе ўглядаюцца на помнік).
Параска. Але-ж і прыгожая яна была!..
Пракоп. Лялька!..
Усе. Ведаў яе, Пракоп?
Пракоп. Ведаў? Колькі разоў слова добрае чуў!.. Дапамагала яна беднаце!..
Янук. Я дзе-ж дзіця, што адабраў казак?
Пракоп. Пэўна загінула!..
Янук. А мо’ дзе і жыве…
Параска (доўга ўглядалася на Касю). Дзяўчаты, гляньце!.. Як яна падобна да нябожчыцы пані!.. (Усе глядзяць).
Ганна. І тварам… і носам, быццам тая сама пані перад намі стаіць!..
Пракоп. Ды кіньце вы жартаваць!.. Ну, што супольнага: яна — мужычка, а тут…
Параска. Але-ж гляньце — вочы, нос…
