Бутрым. Годзе вам лапатаць! Яна так падобна да жонкі пана, як я да самога Сурынты! (Залажыў рукі назад і паважна пайшоў у бок. Усе рагочуць).
Пракоп (да Касі). Ня слухай, дзеткі! Яны адно жартуюць… Старайся, каб не даведаўся пан, што ты зьбеглая! Усё тады будзе добра, і мы цябе пакрыем!..
Аксіньня. А ты, Пракоп, цішэй!..
Ганна. А ці праўду кажуць людзі, быццам той, у ноч на радаўніцу, цень нябожчыцы над магілкай зьяўляецца?..
Параска. Праўда, праўда! Я сама ўчора бачыла!..
Усе. А што-ж ты бачыла?
Параска. Страх над магілай бачыла!
Усе. Які там табе страх?
Параска. А такі: нешта белае стаяла па-над магілаю і хісталася ад ветру…
Усе. А-я-я-й!..
Параска. Так, так!.. Белае (падобнае да чалавека…
Ганна. Ну, гэта, пэўна, яна была!..
Бутрым. А потым што?
Параска. Я і памяць страціла… Ледва ўцякла…
Бутрым. Ну і дуркеша ты, Марыся!.. Ці-ж гэта быў страх?!.
Параска. А то як-жа!.. Страх, каб я сьвету ня бачыла!..
Бутрым. Гэта-ж быў я! Ха, ха, ха!.. (усе рагочуць).
Параска. Маніш, маніш!..
