— Мы, дзядзюжна, прыйшлі да цябе па аднаму важнаму дзелу.
— А чаго-ж вам бяз дзела да мяне хадзіці, ці ме я вам раўня; прыйшлі, — значэ маеця некі інтэрэс.
— Ці помніш дзядзюхна парабка Лявона, што у цябе нідаўна служыў? Пачаў стараста.
— А то якжэ гэтаго злодзея ня помніць, — добра помню.
— Ен, можэ, гадзіну таму назад памёр...
— А вы прыйшлі на пахаваньне прасіць.. перабіў старасту Панас.
— Не, дзядзюхна, другая мэта нашаго прыходу.
— Якая, кажэця.
— Перад сьмерцьцю, можз за поўгадзіны, — казаў стараста далей: — ён паклікаў мяне з выбарнымі да сябе ды кажэ..
— Што, што кажэ? — дапытываўся багатыр сярдзіта, пабляднеўшы як палатно.
— Ен казаў, — выкладаў стараста: — дзяцючкі, спаліў дзядзьку Панаса ня сын, а я... я, кажэ, спаліў яго.. а Змітрука аблыгалі ліхіе людзі, ён непавінен у гэтым дзелі.
— Лже, злодзей! закрычэў не сваім голасам Панас.
— Ашто гэта праўда, казаў далей нам Лявон, — дык дзеля падкрэпы свайго слова цалую крыж..
— І пацалаваў каторы лежаў на яго грудзях крыжык.. дапоўніў адзін з выбарных.
— Апрыч таго, казаў, канаючы ужо, што
